Tak bezrefleksyjnie podchodzimy czasem do danej chwili. Mijamy ją nie pojmując, że właśnie odeszła i nigdy już nie wróci. Może to zamierzony mechanizm w nas ukryty, abyśmy nie odczuwali smutku? Życie mogłoby być wieczną tęsknotą, a z drugiej strony jak mało barwne może być, gdy się nie zauważa nic, prócz zwykłych spraw... Zabawmy sie w niezwykłość i nie silmy się na definicje.
Zrobić coś dla siebie dziś wieczorem - odhaczone. To ja już podziękuję, zamykam dzień piosenką, którą napisałam letnią nocą. Tak swoją drogą, wiosna za 22 dni? :)
Wejście do dziury rzeczywistości boli stokrotnie
Bardziej niż zalepienie plasteliną dziurki własnego nosa
Przypomniał mi się jeden z konkursów recytatorskich i wiersz, który deklamowałam.
Po kilkunastu (?!) latach patrzę na te słowa zupełnie inaczej, wyczuwam samotność.
Lubię go, zapadł w moją pamięć, wwiercił się. Dzielę się:
naprzód opiszę siebie
zaczynając od głowy
albo lepiej od nogi
albo od ręki
od małego palca lewej ręki
mój mały palec
jest ciepły
lekko zagięty do środka
zakończony paznokciem
składa się z trzech członów
wyrasta wprost z dłoni
gdyby był od niej oddzielony
byłby sporym robakiem
jest to osobliwy palec
jedyny na świecie mały palec lewej ręki
dany mi bezpośrednio
inne małe palce lewej ręki
są zimną abstrakcją
z moim
mamy wspólną datę urodzin
datę śmierci
wspólną samotność
tylko krew
skandująca ciemne tautologie
spina dalekie brzegi
nicią porozumienia
Ciekawa jest nasza pamięć, ustawia i wybiera, w sobie tylko znanej kolejności, wydarzenia.
To, co kiedyś było, lubię wspominać.
Lubię czytać moje stare pamiętniki i czuć dawne emocje.
Włączać ulubione piosenki i błądzić myślami daleko wstecz, a czasem trochę bliżej...
Kto nie lubi?
Wszystko to jest częścią nas przecież!
Karolina Kozak napisała pięknie: "Czarne chmury rozwiał wiatr / po kałużach prawie zniknął ślad / w sercu zasuszona pleśń / to nic, z tych chwil składamy się też" - polecam całą płytę Homemade.
waliłam kiedyś pięścią w stół
by móc sobie ulżyć zanim stanę się kobietą
nikt mnie nie uprzedził, że mężczyźni już nie rządzą
kobietami i światem
rozpuszczałam włosy, by łapać męskie spojrzenia
ulotne były chwile, lecz niezapomniane
gdybym wiedziała, że miłość przejdzie tak szybko
rozpuszczałabym częściej
śpiewałam kiedyś za głośno
bo wiedziałam, że to ostatni rok mojego głosu
ach, gdybym śpiewała trochę ciszej, może spełniłoby się
moje marzenie
płakałam kiedyś zawczasu
by mieć pewność, że wylałam wszystkie łzy
gdyby została choć jedna, nie przyszłoby
zapomnienie
błądziłam kiedyś po omacku
by móc się odnaleźć we właściwym momencie
gdybym wiedziała, że stan zabłądzenia jest piękniejszy
nie wyszłabym zza firanki
ignorowałam cię bólu
chciałam oddychać pełną piersią bez rozsądku
gdybym zobaczyła kosę na trawie - uciekłabym
nie zdążyłam
A płytę z tą piosenką kiedyś zajeździłam w swoim discmanie :)
I kolejna z serii "holenderskie smuty" ;) Ale nadal lubię!
Data urodzenia czy rozmiar buta są tylko przypadkiem, zrządzeniem losu, predyspozycją.
Może zapisem w tajnej rubryce?
Tak i ja jestem zmienna, sprzeczna, łagodna z cechami awanturniczymi.
I tak jak Ty wędruję, a schizofreniczny bełkot mieszam ze zdroworozsądkowym myśleniem.
Ciężko jednoznacznie się przedstawić - pozostawiam to moim wierszom, które przekażą więcej niż imię i nazwisko.
Dziś Cię zapraszam. Do siebie.
Usiądź na kamieniu
i spotkaj się ze mną
w ciszy omówimy
wiązkę światła
przyjrzysz się życiu od lewej strony
nauczę cię bezboleśnie cerować smutki
ujrzysz w sobie prawdziwego księcia,
a zbroja twa dzielna przestanie ciążyć
dam ci rumianku z podwórkowej głuszy
zrobię kanapkę z wiecznego życia
ukołyszę – zapomnisz, że masz w głowie magnes,
który żąda od ciebie liczenia w pamięci
zaproszę przyjaciół, tych bliższych i dalszych
uplotą ci szalikhistorii prawdziwej
zagubisz samotność pośród labiryntów wspomnień
na koniec uszczypnę cię, żebyś wiedział, że jesteś
